Ես կարող եմ հասկանալ այն հայերին, որոնց ծննդավայրը եղել է Կ.Պոլիսը, և որոնց համար դժվար է եղել լքել սիրելի քաղաքը 1915 թվից հետո: Հասկանում եմ Անթալիա հանգստի մեկնող հայերին` թքած, թե Թուրքիայի ՀՆԱ-ն չի աճի, մարդկանց էժան և որակյալ հանգիստ է պետք: Հասկանում եմ Թուրքիա մեկնող մեր առևտրականներին՝ ոչինչ, որ նրանցից շատերը անորակ ապրանքներով ողողել են մեր շուկան, իսկ կին-առևտրականներից շատերն էլ թուրքերի սեզոնային սիրուհիներն են: Բայց ոչ մի տրամաբանության սահմաններում չի տեղավորվում իրենց ողջ կապիտալը Թուրքիա տեղափոխած, Բոսֆորի երկայնքով վիլլաներ կառուցած հայաստանյան գործարարների որոշումը, որոնք բոլորովին վերջերս, ընտանյոք հանդերձ, մշտական բնակություն են հաստատել Թուրքիայում: Մանր-մունր բաների մեջ չեմ խորանում, միայն կասեմ, որ նրանց գրասենյակներում կախված է Աթաթուրքի նկարը, իսկ երեխաները, երբ դպրոցում սովորում են թուրքերեն կարդալ, առաջին նախադասությունը լինում է. «Ես թուրք եմ և ես հպարտ եմ դրա համար»: